معرفی و دانلود کتاب ایدئولوژی، اخلاق، سیاست | پل ریکور | نشر چشمه

ما به هیچ وجه نمی خواهیم این عدم تقارن را انکار کنیم. به عکس، باید این مسئله را به رسمیت شناخت تا امکان درک همپوشانی ها و واژگونی های شکل گرفته میان شیوه های ارجاعی درهم تنیده ای که مشخصه ی داستان و تاریخ هستند فراهم گردد: مورخی که با زبان داستان در مورد گذشته ی غایب سخن می گوید، و رمان نویسی که در مورد چیزی غیرواقعی به گونه ای سخن می گوید که گویی واقعاً اتفاق افتاده است. از یک سو، نباید بگوییم که داستان هیچ ارجاعی [به واقعیت] ندارد. از سوی دیگر، نباید بگوییم تاریخ به همان شیوه ای به گذشته ی تاریخی ارجاع دارد که توصیفات تجربی به واقعیتِ زمان حال رجوع می کنند. گفتن این که داستان فاقد نقطه ی ارجاع نیست به معنای کنار گذاشتن درکی بیش از حد تنگ نظرانه نسبت به مفهوم ارجاع است که داستان را به نقشی صرفاً عاطفی تنزل می دهد. تمامی نظام های نمادین به اشکال مختلف در شکل بخشیدن به واقعیت نقش ایفا می کنند. به طور مشخص، طرح های داستانی ای که ابداع می کنیم به ما کمک می کنند تا به تجربه ی زمانی درهم ریخته، بی شکل و در تحلیل نهایی خاموش مان شکل ببخشیم. آگوستین می پرسد «زمان چیست؟»، و پاسخ می دهد: «تا زمانی که کسی از من نپرسیده است، می دانم زمان چیست؛ اما اگر کسی از من سؤال کند که زمان چیست، جوابی برای او نخواهم داشت.» کارکرد ارجاعی طرح داستان در ظرفیت آن برای شکل بخشیدن به این تجربه ی زمانیِ خاموش است. در این جا به پیوند میان موتوس و میمسیس در بوطیقای ارسطو بازمی گردیم. ارسطو می نویسد «حکایت داستانی تقلیدی از یک کنش است.